Roal Amundson (een Noor) stelt het volgende: “Avontuur dat is gewoon een kwestie van slecht plannen.” Dat kan ik beamen. Het kappen, breken en knutselen de voorbije 3 jaren waren zeker een avontuur. Sinds vorige week hebben we echter een planning, zodat we in augustus toch zouden kunnen verhuizen. Gedaan met het avontuur en is het verbouwen dan eindelijk begonnen?

Laten we stellen dat de kerstoverdaad zijn tegengewicht heeft gekregen (maal 2 dan zelfs). Een lekkere buikgriep bij Jurr en mij zorgde dat alles in balans bleef. Rosita haar wc heeft het geweten dat Jurr zijn kerstdiner omgekeerd heeft zien voorbij komen. Alles hing vol. Toen Jurr en dag later weer wat beter was, was ik aan de beurt. Al bij al wel lekker om niet bij te komen tijdens die feestdagen, maar op dat moment voelde het toch niet lekker. Volgend jaar liefst dus geen virussen meer onder de kerstboom a.u.b. ;).

Vanmorgen hadden we geen honger. Wellicht heeft dat te maken met de overdaad van de voorbije dagen. En het is nog niet gedaan, want Jurr en Rosita staan alweer in de keuken. Tijd om even te gaan lopen.

Het is niet zo snel gegaan als ik wel zou willen, maar we hebben toch een paar platen kunnen vastmaken. Hier het resultaat. Onze douche is zo goed als klaar. Op zaterdag hebben we de provincie afgeschuimd op zoek naar mogelijke vloeren en wasbakken. Na 7 winkels hadden we er meer van genoeg van, voornamelijk om dat alles zo duur is! We zijn gelukkig geëindigd in Ikea, waar we terug vrolijk werden door de prijzen. Het wordt dus deze Ikea wasbak.

Jawel hoor, het heeft weeral met verbouwen te maken. Waar zouden we anders mee bezig moeten zijn? Afgelopen weekenden hebben we het frame voor de muren die de kamers boven vorm zullen geven, gehaald en geplaatst. In een eerste fase werd enkel de WC en badkamer aangepakt. Het is de bedoeling om de rest later te voltooien als we er al wonen. Hieronder een paar foto’s. Als alles goed gaat zou ik zondagavond graag enkele foto’s plaatsen van een beplaat frame.

Vandaag nog lekker kunnen genieten van een extra dagje om de doden te herdenken met dank aan de K van Katholieke Universiteit Leuven. Die K staat tegenwoordig ter discussie, dus we zullen er maar extra van genieten zolang het nog duurt. Terwijl Jurr zijn eerste dag bij Fortis met een klein slaaptekort (gisterenavond was het familiefeest in de Wolfslei) doorstond, dacht ik mij nuttig te maken met het schuren van de balken in de keuken. Het is de bedoeling dat ze later geschilderd worden en dat schuren is een bijzonder vies werkje. Voor je begint ziet de balk bruin, maar het duurt niet lang vooraleer de schuurder onder het bruine stof hangt. Helaas pindakaas heb ik het niet lang volgehouden. Ik zat in de helft toen mijn ogen het niet meer aankonden en pijn begonnen te doen (een veiligheidsbril helpt dus niet). Dat wil dus zeggen dat dit het niet de laatste keer was dat ik vol bruin stof hing :(. Soms vraag je jezelf af of er ooit een einde komt aan al dat vieze werk. Goed, dus om mij toch nog nuttig te maken ben ik maar bamboe gaan knippen in de herfstzon. Heerlijk! Iemand interesse in (dode) bamboetakken?

Hij is klaar! Je kan sinds gisteren met de trap naar boven. En vanaf vandaag ligt het skelet van de eerste verdieping in de traphal. Volgend weekend hopen we het allemaal dicht te timmeren en aan de gyproc van de badkamer te beginnen. Duimen maar dat we niet zoals dit weekend domme fouten maken waardoor we balken twee keer moeten steken. Hieronder enkel kiekjes.

We zijn al enkele weekenden bezig geweest met de trap terug te zetten. Het eerste deel staat al, maar het laatste – dat we zelf in elkaar zetten- is meer werk dan gedacht. Ik heb ook een klein meetfoutje gemaakt in een zijplank, waardoor de treden niet recht zouden staan. Na 15 min proberen het ding in elkaar te zetten, bleek dat dat gewoon niet mogelijk was. Dus nu moeten we de helft opnieuw doen (op de foto is de linkerkant er gewoon tegen gespijkerd, terwijl dat het erin gefreesd hoort te zijn). Het was ook wel te denken dat het niet van de eerste keer goed zou zijn. Zo’n trap maken is nog wel ingewikkeld. Hopelijk komt er toch nog schot in de zaak, en moeten we geen hulplijnen inschakelen, want het echt vervelend om het niet vooruit te zien gaan.

Vorig weekend werd België weeral geïnfiltreerd door ‘die buitenlanders’. We hebben ze in vrede ontvangen met de nationale drank waar gretig aan gelurkt werd. Deze keer was er eindelijk ook eens een vrouw bij dat stelletje vrienden, yes! En nog wel eentje die de het nationale nat ook lust (zelfs de ‘speciale’ bieren) én nog kon paardrijden! Dat ben ik niet gewend (mijn toffe schoonzussen niet meegerekend he). Dus ik was blij verrast en kijk al uit naar de volgende bijeenkomst. Het doel en de aanleiding van de trip naar België was Hestival. Een gratis, lokaal festivalletje dat we vorig jaar voor het eerst bezochten met groot succes. Ook dit jaar was het een voltreffer en duurde het feest tot 5u in de ochtend. En ook dit jaar was het weer een zatte en zotte bedoening. Ik vertrok zelf met een groene fiets en kwam thuis met een rode met wat hulp van Feiko (anders was het zonder fiets want die was gepikt). Ik besluit.. volgend jaar weer! En dan zou toch eindelijk die hoop stenen omgevormd moeten zijn tot een huis, dus laten we op de Heiststeenweg afspreken. Hieronder nog enkele herinneringen genomen door Feiko.

Al meer dan een week terroriseert een egel het huishouden van ons kattenhotel hier. In het werkhuis waar de katten gevoerd worden, staat kattenvoer in de droge en natte variant om voor afwisseling te zorgen in het maal van de katten die hier gehuisvest zijn. En het mag dan wel KATTENvoer zijn, egels zijn er ook dol op! Net als vorige jaren krijgen de katten bezoek van één of meerdere egels die de bakjes netjes leegeten voor aan hun winterslaap te beginnen. Altijd leuk om zo’n egel te zien! Maar dit jaar is er wel een heel brutale vlegel op visite. Meneer (of mevrouw) veroorloofde het om zichzelf te bedienen door verpakkingen stuk te rijten, zodat de inhoud over de gehele vloer verspreid kon worden. Dat ruikt ook zo lekker toch?! Tot twee maal toe kon moederlief de boel opruimen, maar de derde keer was er te veel aan. Gevolg: de egel werd getraceerd en per emmer naar het einde van de weide getransporteerd. Gelukkig was het een vrij tamme egel, want snugger was die ook. Hij vond de weg terug naar zijn diner en de volgende dag was hij/zij als vanouds katteneten aan het peuzelen. Tijd voor drastische middelen dan maar, dacht moeders, en ze haalde weer de truc uit met de emmer. Deze keer werd de klant voorbij het dorp op de berg gedropt (zo’n 2 km hier vandaan). Ik ben benieuwd of die beestjes ook een ingebouwde GPS hebben, zoals duiven, en of hij/zij morgen weer voor de deur staat. Dat zou wel lachen zijn! (maar niet voor de opkuisende moeder)