Vorige zaterdag zetten we onze eerste tanden in de oprit. Er waren dan wel twee kranen langsgeweest, maar deze konden niet alles graven. We wilden geen zand laten afvoeren (dat kost geld), er was weinig ruimte en het was nog niet helemaal duidelijk waar alles kon/moest komen, dus we klaarden de klus zelf met de hand, na overleg met de aannemer die de buizen zal steken. De eerste dag spendeerden we vooraan tussen de stenen waartussen af en toe zand bleek te zitten. De geulen moesten tot bijna één meter diep gaan, dus het was een werk van lange adem.

Dit weekend gingen we verder met versterking. Ik had door de week behoorlijk de grond gekust en had een lichte hersenschudding opgelopen, waardoor Valerie aanbood om te komen helpen. Gelukkig maar, anders waren we nooit klaar geraakt. Op het einde van dag twee hadden we een lange geul tot achter gegraven waarlangs het regenwater naar de regenput zal lopen. We waren zo goed als klaar, toen we nog een ijzeren buis tegenkwamen die dwars door onze geul liep. Tijdens de dag hadden we al betonnen balken en ijzeren draagbalken uit de grond gevist, dus we waren niet verbaasd. Jurr haalde daarop de slijpschijf om het onding uit onze gracht te verwijderen en begon aan de klus. Hij was nog niet op de helft of hij werd verrast door een douche. Er bleek water op de buis te staan. Wat nu?

De buis liep naar (of van) de buurmaan, dus onze eerste reactie was om de buurman te vragen zijn water af te sluiten. En gelukkig bleek dat te werken. Maar dan… we zaten met een doorgeslepen leiding en buren zonder water. Met veel geluk (en hulp van het moeder-netwerk) vonden we die zaterdagavond nog een loodgieter die ons uit de nood hielp door een dop te zetten op de buis. Opeens werd ook duidelijk waarom de buren hun waterrekening opeens enorm daalde toen de vroegere bewoners uit ons huis gingen. De snodaards hadden jaren water afgetapt. De buren hadden door de jaren bedacht hoe ze konden bezuinigen op hun hoge waterfactuur. Ze kochten dus een zuinigere wasmachine en sproeiden hun gras niet meer, juist toen de vroegere bewoners verhuisden. Ze hadden jaren niets doorgehad, maar nu viel alles op de plaats.

De derde dag was minder spannend. Er kwamen nog hier en daar geulen en grondhopen bij, zodat alles open of vol lag. Dinsdag worden de buizen gelegd. Dan mogen we al dat pokkezand met die stenen weer teruggooien. Argh!

Dit bericht is gepost door Katrien op op 1 July 2012 om 10:36 pm uur en is geplaatst in Uncategorized. Je kunt alle reacties op dit bericht volgen via de RSS 2.0 feed. Je kunt een reactie achter laten of trackback vanaf je eigen site.