Het zomergevoel is ver te zoeken tussen de wolken, maar dat deert ons niet. Wij zijn druk bezig. Ik ben bezig aan de laatste dagen van mijn vakantiebaan en Jurr is ondertussen al anderhalve week aan het werk. Eigenlijk is hij nog niet echt aan het werken, maar aan het leren. In zes weken moet hij een Microsoft certificaat halen. De cursus die ze moeten kennen is niet van de poes. Het is eigenlijk een pittige cursus voor IT’ers met twee jaar ervaring die zij, in de helft van de tijd dat Microsoft aanraadt, moeten halen. Jurr is bijgevolg elke avond na het werk aan het studeren. De boog kan echter niet altijd gespannen staan..

Maandagavond had Jurr afgesproken om te gaan squashen met Peter, de vriend van mijn moeder. Peter tennist elke week en dat kon je wel zien aan de score. Jurr verloor alle spelletjes. Na het sporten is het de gewoonte van Peter om nog even uit te zweten met een biertje. Dus wij dronken mee! 

Vandaag een ‘cadeautje’ gehad van mijn werkgever: een Ford Fiesta. Bedankt! 🙂

We hebben een nieuw speeltje…  een riem. Niet voor in je broek, niet voor een hond, maar voor een konijn. Mefisto was het proefkonijn. De vrijheid vond ze heerlijk en ze begon meteen hard te rennen. Tot Jurr niet meer kon volgen en ze het einde van de lijn ontdekte. Dat was niet fijn en ze zat dus al snel weer in haar hok te huilen bij Dismas. Dismas bleef gevrijwaard dankzij haar snelle poten (we konden haar niet pakken).  

De verse dagmelk verkoopt te goed. Daarom zit ik momenteel
zonder 🙁

Ook de konijnen moesten er aan geloven: integreren. Gelukkig zijn ze verhuisd naar een pracht lokatie, zodat het hen goed bevalt!

Gisteren ben ik bij de gemeente langs geweest om mij in te schrijven. En dat gaat heel anders dan in Nederland. Zo zijn er bijvoorbeeld maar vier kleine bureautjes die vol hangen met persoonlijke foto’s en tekeningen. Daarnaast worden de medewerkers regelmatig gebeld door vrienden, om bijvoorbeeld over de huisdieren te kletsen.

Maar goed, een Nederlander inschrijven is niet eenvoudig. Want de wet- en regelgeving is veranderd. Dus dat wordt de regeltjes opzoeken, de dossier van andere Nederlanders bekijken, enzovoort. Uiteindelijk bleek dat ik nog wat documenten miste. Niet dat ‘t heel erg is, want een niet compleet dossier mag ook. Dan kunnen zij alvast aan de slag en kan ik de andere documenten opvragen. (Erg positief: ze keuren je aanvraag dus niet af!)

Tevens was er een klein ‘probleem’ met mijn familienaam. Momenteel heeft niemand in België deze naam. Daarom moet een centraalpunt mijn familienaam in een database zetten, zodat de lokale gemeente mij kan aanmelden. Joehoee! Ik ben origineel! 🙂

Op naar de volgende uitdaging…..

Misschien wordt het wel een vast onderwerp van goudvis.org, de integratie ‘problemen’. Vandaag ging ik voor de cornflakes op zoek naar dagmelk. Bij Katrien thuis drinken ze namelijk langhoudbare melk. Erg handig, maar het komt de smaak niet ten goede. Anyway, na een paar keer de koelschappen bekeken te hebben, ben ik het maar gaan vragen: “waar staat de halfvolle dagmelk?”

En wat blijkt? Dat hebben ze niet! Gelukkig is het een luxe supermarkt (vergelijkbaar met de AH) en gaan ze de melk speciaal voor mij bestellen. Mochten voldoende mensen het nieuwe product kopen, dan blijven zij het inkopen. Kijk, dat is wel een top service!

De vakantie is gedaan.. oooh. Vrijdagavond stond mijn buurmeisje klaar aan het station in Mechelen om ons op te halen. De rest van de familie was immers zelf nog op vakantie. Terwijl we bij een biertje nog wat napraten over onze vakanties kregen we telefoon van mijn moeder (op vakantie). Zij waren ook al op weg naar huis. Een dag eerder dan gepland en met politiebegeleiding waren zij vertrokken. Hun vakantie viel niet in het water, maar in 1000 stukjes achterruit.  

Het verhaal hoorden we ‘s morgens… Het huisje dat ze gehuurd hadden in Zuid-Frankrijk lag vlak naast het huis van de eigenaars, die de vakantiegangers nauwlettend in de gaten hielden. Blijkbaar ergerden deze mensen zich nogal aan de manier waarop het hek werd dichtgegooid, in het zwembad werd geplonst of aan de nieuwe pickup van een familielid. Het waren mensen met een kort lontje die niet eerst iets opmerkten, maar direct in actie kwamen. Zo knipte de eigenaar op een dag een kabel van het zwembad door, zodat er niet meer gezwommen kon worden. Of vloog de vrouw van de eigenaar bijna in de haren van hun huurders omdat ze het hek zogenaamd te luid dichtgooiden. Het werd pas echt link toen de vrouw weer kwaad werd en op de getinte achterruit van de spiksplinter nieuwe pickup bonkte tot deze in 1000 stukjes op de grond lag. Het jonge familielid had jaren gespaard voor dit speeltje (dat hij net voor de vakantie gekocht had) en werd razend. Hij moest door de rest van de familie tegengehouden worden. De vrouw die ondertussen onder het bloed zat, belde snel de politie, die tussenkwam. De volgende dag werd geen dagje in de zon in het Zuiden van Frankrijk, maar een dagje politiebureau. Hier werd duidelijk dat de eigenaars niet alleen lichtontvlambaar waren, maar ook nog eens leugenaars en oplichters. Ze legden valse verklaringen af. Bijvoorbeeld zeiden ze dat mijn moeder het huisje voor twee weken had gehuurd. Dat was niet het geval. De politieagent had echter al snel door dat er nog mensen kwamen logeren en dat de eigenaars zo wat zwart geld in hun zakken konden stoppen. 

Het voorval kon gelukkig de pret niet drukken. Hoewel ze het Zuiden vroegtijdig achter zich lieten, kwamen ze aan met een glimlach en een verhaal rijker.